Assia Krim
Mevrouw kwam bij mij op gesprek en vertelde mij dat haar echtgenoot haar na 20 jaar huwelijk had verlaten. Haar echtgenoot zat volgens haar in een midlifecrisis en zij was radeloos. Zij herkende haar echtgenoot niet meer met wie zij al 20 jaar lief en leed had gedeeld.
Mevrouw wist niets van de financiële situatie waar zij in zat. Alle jaren gedurende het huwelijk was het haar echtgenoot geweest die de financiële kwesties regelde. Mevrouw hoefde maar één ding te doen en dat was ervoor zorgen dat haar echtgenoot, als hij thuis kwam van zijn werk, niets meer hoefde te doen. Een zogenaamd traditioneel huwelijk. Mevrouw had haar carrière opgegeven toen zij 22 jaar geleden een relatie met haar echtgenoot kreeg. Vanaf dat moment heeft mevrouw niet meer buitenshuis gewerkt.
“Mevrouw stond, na een huwelijk van 20 jaar, met lege handen en moest aankloppen bij de gemeente voor een uitkering. Zorg dat je financieel zoveel als mogelijk onafhankelijk blijft van jouw partner.“
Nu haar echtgenoot de echtscheiding wenste werd het voor mevrouw pijnlijk duidelijk dat de keuze die zij destijds in samenspraak hadden gemaakt voor haar nadelige gevolgen heeft. Immers, mevrouw is financieel afhankelijk van haar echtgenoot geworden. Tijdens het huwelijk hadden zij op grote voet geleefd waardoor er hoge schulden waren ontstaan die door meneer werden afgelost. De ene na de andere BV waar meneer DGA was ging failliet. Het inkomen van meneer was dermate verminderd dat er geen ruimte meer was voor een partneralimentatie voor mevrouw. Mevrouw stond, na een huwelijk van 20 jaar, met lege handen en moest aankloppen bij de gemeente voor een uitkering.
Dit soort zaken maakt dat ik elke keer mijn dochter op het hart druk:
Zorg dat je financieel zoveel als mogelijk onafhankelijk blijft van jouw partner.